میراثی از ایران تا هند در فنجانی پر از طعم و تاریخ – جمهورآنلاین
به گزارش جمهور آنلاین، در خیابان‌های پرهیاهوی بمبئی، میان صدای بوق تاکسی‌ها و فریاد فروشندگان، رایحه‌ای متفاوت در هوا پخش می‌شود؛ عطری غلیظ و دل‌فریب که نوید جرعه‌ای نیرومند و دلنشین می‌دهد: چای ایرانی.
چای ایرانی تنها یک نوشیدنی ساده نیست، بلکه روایتی است از پیوند فرهنگی دیرینه که از دل تاریخ و مهاجرت شکل گرفته است. بر اساس گفته‌های «هارپال سینگ سوکی» سرآشپز مشهور، داستان این چای به قرن نوزدهم بازمی‌گردد؛ زمانی که مهاجران زرتشتی از ایران به هند آمدند و در شهرهایی چون بمبئی، پونا و حیدرآباد ساکن شدند.
این مهاجران، که علاقه‌مند به نوشیدن چای بودند، با راه‌اندازی کافه‌های ایرانی (چای‌خانه‌ها)، نه تنها شیوه‌های دم‌آوری چای را وارد فرهنگ هند کردند، بلکه طعمی از سرزمین مادری‌شان را نیز به زندگی جدیدشان افزودند. این کافه‌ها فقط مکان‌هایی برای نوشیدن چای نبودند، بلکه محلی برای معاشرت، بازی‌های رومیزی و گفتگوهای صمیمی بودند. فضایی با سقف‌های بلند، میزهای مرمری و صندلی‌های چوبی، که حال و هوایی خاص داشت.
در این کافه‌ها، چای سیاه ایرانی با شیر غلیظ و شیرینی فراوان ترکیب می‌شد و نتیجه‌اش نوشیدنی‌ای بود که از ترکیب ذائقه ایرانی و هندی زاده شد. در حیدرآباد، چای ایرانی جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد؛ جایی که همراه با بیسکویت‌های عثمانی (بیسکویت‌های مشهور به عثمانی که در حیدرآباد با هل و زعفران تهیه می‌شود) به بخشی از فرهنگ محلی بدل شد.
چای ایرانی با چای معمولی هندی تفاوت دارد. به آن «ماوا» یا «خویا» (شیر خشک که معمولاً در شیرینی‌پزی استفاده می‌شود) اضافه می‌شود که طعمی شیرین‌تر و بافتی نرم و خامه‌ای به آن می‌دهد. این چای معمولاً بدون ادویه است و از ارتفاع در فنجان ریخته می‌شود تا لایه‌ای از کف روی آن ایجاد شود.
دستور اصلی تهیه آن هنوز یک راز باقی مانده و تنها در دل کافه‌های اصیل ایرانی در هند حفظ شده است. اگر روزی به بمبئی، پونا یا حیدرآباد سفر کردید، حتماً سری به یکی از این کافه‌ها بزنید؛ جایی که تاریخ، طعم و فرهنگ در کنار هم، خاطره‌ای ماندگار در فنجانی چای رقم می‌زنند.
